Balanced versus unbalanced of Gebalanceerd versus on-gebalanceerd aansluitingen.
Tegenwoordig zie je steeds meer apparatuur met gebalanceerde in en uitgangen.
Goede zaak aangezien dit soort minder storing gevoelig is.
Aan de ander kant wordt er veel moeite gedaan (DI-Box en veel geld uitgegeven) om van on-gebalanceerd naar gebalanceerd te gaan waar het vaak weinig toevoegt.
Een audio verbinding welke niet al te lang is en wordt gemaakt met goede on-gebalanceerde kabels kan prima storingvrij werken. Als je grote afstanden moet afleggen of je bekabeling niet anders dan naast storingsbronnen (voeding of midi kabels) kan leggen is gebalanceerd verstandig.
Maar wat is het?
Een on-gebalanceerd verbinding zal het signaal door 1 kern van een afgeschermd kabel versturen en is afhankelijk van deze afscherming om te voorkomen dat er verstoring wordt opgepakt door de kern. Elk verstoring welke wel doorkomt, zal door de ingang samen met het oorspronkelijke signaal versterkt worden.
Bij een gebalanceerd verbinding wordt ons signaal door twee kernen verstuurd waarvan 1 positief is en de ander negatief. Ook deze kernen worden voor verstoring beschermd door een afscherming van de kabel.
Eventuele verstoringen welke wel door de afscherming komen zullen op beide kernen het zelfde zijn.
En hierin zit nu net het voordeel van gebalanceerd. Bij de ingang worden namelijk beide signalen van elkaar afgetrokken. Omdat de verstoringen op beide kernen het zelfde is zal deze na aftrek (+1 – +1 = 0) dus 0 zijn.
Omdat ons signaal zowel positief en negatief was verstuurd zal na aftrek van elkaar (+1 – -1 = 2) het signaal gewoon overkomen.
Gebalanceerd verbindingen zijn ook nodig als er fantoomvoeding gebruikt moet worden.
Een gebalanceerd uitgang op een on-gebalanceerd ingang aansluiten kan wel maar we zullen dan wel de helft aan signaal (-6dB) verliezen.
Om van een on-gebalanceerd uitgang een gebalanceerd uitgang te maken (om een on-gebalanceerd apparaat op een gebalanceerd ingang aan te sluiten) kunnen we een DI-Box gebruiken.